Osmanlı Dönemi yazılı kaynaklarına göre Çekmeköy ve civarının kuruluşu Kanuni Sultan Süleyman (1520-1566) zamanına kadar dayanmaktadır. Çekmeköy bölgesi, bir orman ve çiftlikler beldesiydi. Atik Valide Sultan'ın Üsküdar'da, Bahçekapı'da ve sair yerlerde bulunan cami ve imaretlerinin odun ihtiyacını karşılamak şartıyla bu bölgeye yerleştirilen insanlar, Alemdağ Vakıf Baltalığı'ndan odun kesip kendi arabalarıyla Üsküdar ve İstanbul'un diğer semtlerinde satmak üzere bu bölgeye yerleştirilmişlerdir. 1845 tarihinde; köy 23 hanede yaklaşık 115 kişilik nüfusu barındırmaktaydı. Çekmeköy'ün sosyal ve ekonomik yapısının 1970'li yıllara kadar olağan tarihi seyrinde devam ettiği ve nüfus sayısının 300-400 kişi arasında seyrettiği görülmektedir. Bu yıllarda başlayan sanayileşme ve buna paralel olarak yaşanan köyden şehre göç olgusu Çekmeköy'ün de sosyo-ekonomik durumunu ve doğal yapısını etkilemiştir. Bu tarihlerden sonra Çekmeköy'ün nüfusu hızla artmaya başlamış ve gecekondulaşma ile birlikte doğal güzellikleri hızla yok edilerek, yeşilin en güzel tonlarını barındıran manzarası betonlaşmaya bürünen bir yapıya kavuşmuştur. Çekmeköy, 2009 yerel seçimlerinde ilçe olmuştur. 14.800 hektar alan üzerinde kurulu olan Çekmeköy, ilçe olmadan önce 75.423 kişilik bir nüfusa sahip iken, ilçe olduktan sonra Ömerli, Alemdağ ve Taşdelen ilk kademe belediyeleri ve 5 köyün de katılımı ile nüfusu 147.352 kişiye ulaşmıştır. Proje alanı Çekmeköy deresinin 1128m.lik kısmında yaklaşık 57.304 m2 alanı kaplamaktadır. Projenin amacı Çekmeköy deresinin doğal ve kültürel kimlik unsurlarını değerlendiren; alandaki mevcut sorunlara cevap veren bir onarım yaklaşımıyla doğa ve insanın uyumlu bir şekilde desteklendiği bir habitat tesis eden; derenin kesitinin ekolojik bir şekilde ele alındığı bir tasarım geliştirmektir. Derenin taşkın seviyelerine göre kotları farklı seviyelerde ayarlanmış yürüyüş yolları, bisiklet yolu ve orman içi gezinti yolları ile kentten kaçış arayanların rekreatif ihtiyaçlarını giderecekleri bir alan tasarlanmıştır. Derenin tasarımında kurak dönemlerde derenin içinde su yokken bile bir aktivite alanı olarak kullanılabilmesi gözetilmiştir. Ekolojik açıdan tahrip olmuş orman dokusunun restore edilmesi ve meşe ve gürgen ağaçlarının alana kazandırılası bitkisel tasarımın ana eksenini oluşturmuştur. Alanın geçmişinden gelen taş duvarlar ve odunculukla ilgili geçmişine gönderme yapan ahşap kütüklerden yapılmış kent mobilyaları projelendirilmiştir. Her tür yaş grubu ve kullanıcıya hitap edecek aktivitelerin parkın çeşitli kademelerden giden yolları arasında farklı aktivite katmanları oluşturması için çok katmanlı bir tasarım yaklaşımı benimsenmiştir.